Na harmonię zwracamy uwagę przede wszystkim w kontekście dzieł mających w sobie, nawet niewielki, pierwiastek artystyczny - mówimy o harmonijnej muzyce, harmonijnej architekturze, czy rzeźbie mając na myśli nasze odczucia estetyczne. Jednak tak, jak starożytną boginię, łączymy harmonię z poczuciem piękna wyrażoną nie tylko w rzeczach, ale również w relacjach między ludźmi. Z jednej strony harmonia to konkretne elementy, które umiejętnie wykorzystane przez twórców aby wyrazić piękno wywołują je w nas, odbiorcach ich dzieł. Z drugiej strony jej brak lub zaburzenie odbieramy jako brzydotę i jest dostrzegane czasami nawet jeszcze wyraźniej niż piękno. Wydaje się zatem, że harmonia to doskonałość, ale również stan naturalny, a jej brak (lub zaburzenie) to błąd, który nie powinien mieć miejsca.