"Joan z Arkadii" to historia nastolatki, Joan Gerardi. Lubię oglądać jej historię. W sumie jestem w takim już wieku, że to pewnie normalne, że lubię takie filmy;-).

Ale to film szczególny - Joan rozmawia z Bogiem. Bóg pojawia się w życiu Joan jako różne osoby i przekazuje jej polecenia. Na początku zadania zlecane przez Boga są proste, ale z czasem stają się coraz bardziej nieokreślone. Nigdy nie jest podany cel tych zadań, a ich sensowność można jedynie ocenić po rezultatach. Choć bywa i tak, że i rezultatów nie widać.

Joan uczy się wierzyć - a z wiarą ma spory kłopot. To dziwne, ale mimo otwartości serca i umysłu, mimo rozmów z samym Bogiem, Joan długo wątpi. Jest nawet moment, gdy jej wiara zupełnie się załamuje.

Uczy się też ufać Bogu. Coraz bardziej i bardziej, aż do "ślepo i bezgranicznie". Bo Bóg się nią opiekuje. W ostatnim odcinku serialu Joan konfrontuje się z "przeciwnikiem", który zaburzył równowagę świata. Jest nim bardzo bogaty i bezwzględny człowiek, pozbawiony zahamowań i skrupułów. Informuje on Joan, że bedzie z nią walczył, będzie prowadził grę przeciw niej. A ona nieco zdziwiona mówi "Przecież mam przewagę"... Bo Bóg jest z nią.

To nie znaczy, że Joan nie doświadcza niepowodzeń, trudności i bólu - wprost przeciwnie. Joan wiedzie w miarę normalne życie nastolatki - szkoła, rodzina i przyjaźnie - i związane z tym problemy dorastania.

Przy tym wszystkim Joan jest pyskata - ta jej cecha mi się najbardziej podoba;-). Nawet wobec Boga. Można odnieść wrażenie, że Bogu też to się podoba. "Bądź zimny lub gorący. Jeśli będziesz letni, to cię wypluję". Nie można też powiedzieć, że jest pokorna. Wszak prorocy zmagali się z Bogiem. Ale mimo oporów stara się robić wszystko, co zażyczy sobie Bóg.

Serial świetnie opisuje rozwój duchowy i to, o co w nim chodzi.

Wypełniać wolę Boga.