Mistrzostwo to poziom pewnej biegłości, doskonałości, który osiągnięty został raczej przez długotrwałe studia, lub praktykę. Mamy mistrzów sportu, mistrzów rzemiosł i mistrzów duchowych. Mamy też mistrzów języka (np. polskiego - czyli tych, co się sprawnie posługują naszym językiem). Oczywiście mamy też "magistrów": Master of Science, mistrzów nauki w wersji praktycznej) i Master of Arts (dla nauczycieli i teoretyków). Warto też zauważyć, że mistrzostwo z reguły nie oznacza dominacji w jakiejś dziedzinie, choć w przypadku sportu bardzo często jest to tytuł przynależny wielokrotnym zwycięzcom wysokiej rangi zawodów. Zazwyczaj, jeśli mowa jest o mistrzostwie, to chodzi pewien poziom zrozumienia przedmiotu - taki, który pozwala uczyć innych. A im lepiej ktoś potrafi nauczać, im więcej wykształcił i wychował mistrzów, tym bardzie świadczy to o jego mistrzostwie.

Mistrz – tytuł przyznawany osobie, która osiągnęła najwyższy stopień wiedzy lub umiejętności w danej dziedzinie; ciesząca się swoistym autorytetem i będąca wzorem do naśladowania (nauczyciel, guru) dzięki czemu posiada pozycję/stanowisko, które wyróżnia ją spośród ogółu.

/Wikipedia/

Znalezienie takiego wzorca do naśladowania, jest marzeniem wielu poszukiwaczy Prawdy, ale nie jest proste.

"Mistrz się zjawia, gdy uczeń jest gotów"

Samodzielny wybór Nauczyciela.

Najbadziej niecierpliwi adepci sami wyruszają na poszukiwanie mistrza. To standardowy archetyp wędrowca, który wyrusza na poszukiwanie wiedzy i po wielu trudach odnajduje właściwego Nauczyciela.

Często jednak poszukiwania nie przynoszą spodziewanego efektu. Czasami też dzieje się tak, że uczniowi wydaje się, że znalazł mistrza dla siebie, ale ten go odrzuca... Co ma zrobić poszukujący w takim wypadku?

Pierwszą radą, którą warto rozważyć, jest wybór na swojego mistrza i przewodnika jakąś postać historyczną, lub nawet żyjącą. Po wyborze naszego wzorca staramy się żyć i postępować tak, jak wg naszego mniemania, postępowałby i żył nasz Mistrz. Z praktycznej strony wygląda to tak, że w krytycznych i ważnych momentach zadajemy sobie pytanie: co zrobiłby nasz mistrz? 

Jest to metoda bardzo dobra i niezwykle skuteczna. Tak wybrany Mistrz zawsze będzie oddawał najwyższe ideały, jakim hołdujemy. Wymaga jednak dużego poziomu dyscypliny, no i oczywiście dobrego wzorca. Przewaga postaci historycznej nad realnym nauczycielem (i ogólnie osobą żyjącą) jest również taka, że taki Mistrz nigdy nas nie zawiedzie, co niestety może się zdarzyć w przypadku guru...

Mistrzowie Duchowi.

Ci, którzy weszli na ścieżkę rozwoju duchowego często słyszą o Duchowych Przewodnikach i Nauczycielach. Również w Zakonie AMORC jest o nich mowa. Podawane są ich imiona i opisy kim oni są. Rzeczą niezwykle interesującą jest to, że różne grupy i środowiska, często niechętnie wobec siebie nastawione, powołują się na te same byty duchowe. Oprócz ich "danych osobowych" przekazywane są również różne "metody" na nawiązanie kontaktu z Nimi. Wątek nawiązywania kontaktu na razie pominę - najpierw chciałbym poruszyć parę kwestii.

Mistrzowie Duchowi wydają się być dużo bardziej "atrakcyjni" niż ci, których wybraliśmy spośród postaci historycznych - przynajmniej w pierwszym podejściu. Przede wszystkim wydaje się, że w odróżnieniu od tych "wymyślonych", mogą oni faktycznie kierować naszym rozwojem - nadawać mu kierunki i dawać inspirację inną, niż tylko "idź za mną".

Dla równowagi jednak zauważyć należy, że "wymyślony" Mistrz lepiej rozwija naszą wewnętrzną siłę moralną, bo jego nakazy są w gruncie rzeczy naszym najgłębszym rozumieniem Prawdy. Dzięki takiemu postawieniu sprawy rozwijamy również szybciej naszą wolę - to my jesteśmy swoim własnym przewodnikiem.

Posiadanie Duchowego Mistrza daje nam bardzo silne poczucie sensowności obranej drogi - wszak spotkaliśmy kogoś, kto dotarł tam, gdzie sami chcemy być. Jest to niezwykle ważne w przypadku wyboru drogi mistycznej - jej niemym założeniem jest przecież, że istnieje świat inny niż ten fizyczny. I oto mamy na to dowód.

Niestety - ulotność mistycznych doznań stwarza obawy, że pochłonie nas świat ułudnych marzeń. Ciężko jest bowiem odróżnić prawdziwe doznanie mistyczne od wytworów naszej fantazji - te najczęściej objawiają się jako strumień emocjonalnych myśli. Nazywam to "słodkim głosem", bo jest jak szept kochanki, który powie Ci tylko to, co chcesz usłyszeć. Głos ten nie musi być wyłącznie słodki - może podsuwać też negatywne myśli, w zależności od Twojego stanu ducha.

Wydaje się, że słodki głos jest podstawą wielkiej ilości objawień i takich tam. Trzeba się nauczyć go ignorować.

Słodki głos jest jednak pewną wskazówką - osiągnąłeś bowiem poziom, w którym potrafisz odbierać myśli nie wytworzone przez Ciebie, a przez Twoją podświadomość. Jesteś zatem gotów na prawdziwy kontakt ze światem duchowym. Nie spodziewaj się jednak raczej, że duchowe przekazy spłyną na Ciebie wielkim strumieniem. Po prostu zaczynasz być ich świadom. I tyle.

Takiej komplikacji nie ma świadomie wybrana na Mistrza postać historyczna. Otwieramy się co prawda w równym stopniu na duchową inspirację, ale gdy ją osiągamy poddajemy ją zawsze filtrowi naszego rozumu. Co samo w sobie również jest niezwykle rozwijające.

Hierarchia Ezoteryczna.

W Zakonie AMORC Mistrzowie Duchowi stanowią pewnego rodzaju fundament dla rozwoju - zarówno indywidualnego członków, jak i organizacji jako całości. Stanowią oni duchową hierarchię Zakonu, nazwaną Hierarchią Ezoteryczną. Zakon AMORC jest niejako zewnętrznym przejawem ich aktywności. Jeśli członek AMORC wykaże poprzez prawdziwy duchowy rozwój, oparty na metodach dostarczonych mu w monografiach, że jest gotowy na przyjęcie do wewnętrznego Zakonu, wtedy bramy wewnętrznego Zakonu zostają mu uchylone.

Czym zajmuje się Hierarchia Ezoteryczna?

Niektóre informacje od tych Mistrzami zdają się wskazywać, że najbardziej zainteresowani są budowaniem świadomości jednej Tradycji - ma ona obejmować zarówno tradycję Zachodu, jak i Wschodu.

Ich nauki obejmuje również:

• kontakt Wyższym Ja, 
• duchowe Wniebowstąpienie, 
• wysokie standardy etyczne i duchowe,
• świadomość Boskiego aspektu istoty ludzkiej,
• naszą rolę w Wielkim Planie Kosmosu,
• oraz naszą indywidualną misję w ramach ludzkiej rasy.

Kontakt z Mistrzami Duchowymi.

Przede wszystkim konieczny jest wysoki rozwój psychiczny. Kontakt jest telepatyczny, czyli bez użycia słów, choć znane są przypadki kontaktu wzrokowego i dźwiękowego.

Mistrzowie Duchowi, jeśli istnieje taka możliwość i nasza gotowość, zaczynają zbliżać się do ucznia, badając jego wrażliwość. Dzieje się to bardzo subtelnie. W Zakonie AMORC kontakt uzyskuje się za pomocą techniki zwanej Wniebowstąpieniem, która pozwala połączyć ich świadomość ze świadomością ucznia. Połączenie takie początkowo jest bardzo delikatne i ulotne. Dopiero po pełnej synchronizacji z umysłem ucznia Mistrz ujawnia się i może być widoczny lub słyszalny dla wybranego ucznia.

Co możemy zrobić, aby ten kontakt usprawnić?

Wspomniałem już o technice Wniebowstępowania dostępnej dla członków Zakonu AMORC. Oczywiście w Internecie można znaleźć wiele metod - duża część z nich wygląda sensownie i może być przydatna. Należy jednak pamiętać, że...

Mistrz czasami musi długo czekać na ucznia godnego jego wiedzy.

Ta duchowa prawda w szczególności odnosi się do Mistrzów z poziomów duchowych - tym bardziej, że to oni inicjują kontakt. 

Musimy więc przede wszystkim starać się być tego godni, ale możemy też spróbować starać się o ten kontakt aktywnie. Chciałbym w tym miejscu opowiedzieć o pewnej modlitwie.

TY, który dałeś mi Głos i Tarczę:
Ześlij Mistrza na ścieżki moje - otwarte jest serce moje.

/Agni Joga/

Zawiera ona w sobie pewne warunki, które muszą być spełnione, aby kontakt z Mistrzem był możliwy.

Głos - musimy być rozpoznawalni dla innych i jednocześnie musimy dotrzeć do naszego wewnętrznego głosu. 

Tarcza - musimy umieć się ochronić przed negatywnymi wpływami.

Obydwie te rzeczy musimy "otrzymać". No i dbać o nie.

Wreszcie - otworzyć serce. Bardzo dosłownie - choć w mistycznym sensie...